چند سال پیش گوشیم پوکید. نت نداشتم، و دیگه دورهٔ اس‌ام‌اس هم نبود. دوستام تو تلگرام پیدام نمیکردن، پیام هم نمیدادن، زنگ که اصلا. میدونستم اگه دوستایی دارم که دوستیشون باهام منوط به ارتباط رایگان و بی دردسر و کپی پیست و استیکره، ینی دوستای درستی ندارم، اما بازم میخواستم گوشیمو مقصر بدونم و فکر کنم دوست چیزی بیشتر از همین روابط حسابگرانه نیست.
گوشی (اپ‌های رسانه‌ای) کلی آدم دورم جمع کرد. اونایی که دوستیمون توش شکل گرفت، محکم شد، هی محکم‌تر، و امروز خیالم تخته که اگه اینستا نداشته باشم زنگ میزنه و میاد و با همون کیفیت همیشگی بغلم میکنه.
کسایی هم هستن که اینستاباز بودنمون باعث شد دوستیمون پاره نشه و یه لایک، یه ویو، نشون داد هنوز» کات نکردیم و هنوز همدیگه رو میشناسیم. همونا که اگه اینستا نداشته باشم دیگه همدیگه رو نمیشناسیم!
درباره این سایت